Treurig maar o zo mooi

Waardering: 10
Aantal pagina’s: 474

Al is het al een aantal jaar geleden en heb ik al weer vele boeken voor en na gelezen, nog kan ik uit volle borst zeggen: mooiste, indrukwekkendste en beste boek dat ik ooit heb gelezen; dus uiteraard kan De Rijstmoeder niet ontbreken op mijn blog! Ik heb dit boek gelezen tijdens een vakantie en kon er echt niet meer in stoppen, ik wil het ook zeker nog een keer lezen.

Het boek gaat over een familiegeschiedenis dat zich afspeelt in Maleisië en dat wel 4 generaties lang. Het begint met een uithuwelijking van Lakshmi, op haar 14e, waardoor ze wordt gedwongen afscheid te nemen van haar huis en mee te gaan met een (veel oudere) man. Ze dacht dat deze rijk was maar dit bleek even anders te lopen en ze komt aan in een treurig hutje. Het is dan te laat om nog terug te gaan en in de jaren die volgen baart ze 6 kinderen, werkt ze hard en probeert er het beste van te maken. Maar dan komt de oorlog… Hoe de gebeurtenissen daarover worden beschreven zijn schokkend. Je wilt heel graag weten hoe het verhaal verder gaat met deze familie dat vanuit meerdere personen wordt omschreven. Je raakt aan alle personages gehecht en ze hebben ook daadwerkelijk allemaal hun eigen manier van praten. Je wilt weten hoe dit afloopt en eerder stop je niet…

Ik heb nog nooit zoveel woede en machteloosheid gevoeld tijdens het lezen van een boek en het heeft me dan ook echt gepakt. Het was Rani Manicka haar eerste boek en dat vind ik ongelooflijk knap. Alles is zo goed beschreven waardoor je niet alleen alles voor je ziet wat ze omschrijft maar ook ontzettend meeleeft met de personages.
Als er een minpuntje moet zijn, is dat dat je de eerste bladzijdes even moet doorzetten om verder te lezen maar daarna ga je nooit spijt krijgen. Bereid je voor op een mooi en emotioneel boek waar je niet meer in kunt stoppen.

Achterkant van het boek

Een dramatische familiegeschiedenis die vier generaties bestrijkt in het exotische Maleisië.
Toen ik een kind was, had ik medelijden met mijn grootmoeder. Zij was ernstig ziek en zat vaak droevig op een stoel bij de deur van haar houten huisje naar de wereld te kijken. Mijn moeder zei altijd: ‘De tijgerin heeft haar tanden verloren’. ‘De Rijstmoeder is mijn manier om mijn grootmoeder opnieuw tot leven te wekken en haar terug te brengen naar de tijd toen zij nog trots en sterk was’.

Eerlijk en vol mooie woorden

Waardering: 8.4
Aantal pagina’s: 336

Ik heb lang gedaan over dit boek. Niet alleen door de vakantie maar ook door de achtbaan waarin ik ben beland sinds ik terug ben, was het voor mij moeilijk me op een boek te concentreren. Door het boek zelf kwam het niet perse al had ik met het middenstuk wel een beetje moeite. Ik heb het vandaag uitgelezen en ben verdronken in de mooie woorden die vooral op het einde op papier zijn gezet.

Het verhaal gaat over Mona haar leven dat tijdens 3 verschillende leeftijden wordt verteld. Het gaat over de keuzes die zij in het leven maakt en de mensen om haar heen die daarin (zonder het zelf te beseffen) een grote invloed hebben. Het gaat over de banden die zij met haar familieleden, collega’s en vriend heeft maar naar mijn idee ging het vooral over de band die zij had met haar vader. Ik vond de ontwikkeling van deze relatie heel mooi om te lezen, boodschap: het is nooit te laat. Mona had namelijk nooit perse een goede band met haar vader, maar naarmate ze ouder worden komen ze samen tot een bepaald level waarin alles goed is, of ze nu praten of stil naast elkaar zitten. Het beeld van haar vader veranderd positief ondanks de, op dat moment, negatieve situatie. ”Nu heb ik een man ontdekt die ik altijd op deze manier had willen kennen, die niet wist hoe te leven.”
Als Mona aan het einde gaat nadenken over haar vaders leven (zij is op dat moment 35) komt ze erachter dat ze wil doen wat hij nooit heeft gekund. Andere keuzes en wachten hadden hem waarschijnlijk meer geluk gebracht. Mona neemt dan zonder om te kijken bepaalde beslissingen en kiest voor zichzelf. Deze alinea wil ik graag nog even met jullie delen:

”Ik wil eindelijk worden wie ik ben en niet wie ik dacht dat anderen wilden dat ik was. Ik wil mezelf nooit meer ergens achterlaten. Ik zie voor mijn ogen al wat was en droom ik al wat nog kan komen en dat is zoveel. Ik wil redden wat er te redden valt, mezelf bijvoorbeeld, ik wil weten wat ik waard ben, kiezen voor wat klopt en goed is, geloven dat dat mag.
Ik denk: dat is het, ik wil durven eindelijk. Ja.”

Dit was ook weer een boek waarbij ik aan de schrijfstijl moest wennen omdat er lange opsommingen in staan en het een Belgisch boek is dat vol staat met Ge, Gij en U (zelfs wanneer er tegen kleine kinderen wordt gesproken). Waar het begin ”leuk” en het einde heel erg ontroerend is, is het middenstuk net iets te sloom naar mijn mening. Verder was het gewoon een heel mooi boek en ik denk dat iedereen zich er ergens wel in kan vinden door de vele verschillende relaties die Mona met de mensen om haar heen heeft.

Achterkant van het boek

Kom hier dat ik u kus is een roman over Mona, als kind, als vierentwintigjarige, en als vijfendertigjarige. Een verhaal over waarom we worden wie we zijn, geschreven met humor, scherpte en veel schaamteloze eerlijkheid. Over ouders en kinderen. Over kapotte mensen en hoe zij ongewild anderen ook kapotmaken. Over waar verantwoordelijkheid eindigt en schuld begint. Over geheimen en eenzaamheid. Over ziekte en zwijgen. Over de gevaren van sterk zijn. Over vergeten en niet kunnen vergeten. Over jezelf durven redden. En natuurlijk ook nog over de liefde. Omdat dat alles is wat we hebben, of toch bijna.

Triest met een humoristisch tintje

Waardering: 9
Aantal pagina’s: 224

Ik lig nu even heerlijk bij de airco te schrijven over dit heftige maar ondertussen ook grappige boek. Ik ben begonnen met het lezen tijdens de vliegreis en kon gelijk niet meer stoppen. Omdat ik meteen al zo vaak stukjes eruit ging voorlezen aan mijn vriendin (waarmee ik nu naar Thailand ben) en zij het ook heel leuk vond, heb ik uiteindelijk dit hele boekje aan haar voorgelezen. We deelden samen de verdrietige stukjes maar om de moeder en oma van Puck kwamen we soms niet meer bij van het lachen.

Lieveling is gebaseerd op het verhaal van Pauline Barendregt en wordt verteld vanuit het oogpunt van Puck, van haar 5e tot haar 14e levensjaar. Na 20 pagina’s wordt het al duidelijk dat haar stiefvader niet helemaal pluis is, hij vindt Puck namelijk veel leuker dan haar moeder. Je leest hoe Puck denkt, echt als een kind, ze vindt alles wel raar maar ziet er nog niet veel kwaad in. Hoe ouder ze wordt hoe meer ze zich realiseert dat het niet klopt maar dan kan ze maar moeilijk terug. Het verhaal is triest maar Kim van Kooten is het toch gelukt om er een luchtig en hilarisch tintje aan te geven met de plat Rotterdamse zwakbegaafde moeder en oma van Puck.

Het is een boek dat je in 2 dagen uit kan lezen en daarin veel verschillende emoties zult ervaren. Je leest het met een lach en een traan. De laatste 30 bladzijden zijn soms wat vaag en je moet er na de laatste bladzijde een eigen invulling aan geven maar verder is het goed geschreven. Ik vind het een erg knappe prestatie en raad het zeker aan.
Nu is het weer tijd voor het strand om een klap te maken. En tijd voor een nieuw boek!

Achterkant van het boek

In Lieveling, gebaseerd op het verhaal van Pauline Barendregt, geeft Kim van Kooten een stem aan het meisje Puck, dat samen met haar moeder naar ome Meneer in een grote villa verhuisd. Het lijkt een droom: ome Meneer overlaadt haar met cadeaus, wast drie keer per week Puck’s haren en samen maken ze lange tochten in zijn grote auto. Maar schijn bedriegt, want ome Meneer kan zijn handen niet thuis houden…

Verontrustend met een harde kern

Waardering: 7.7
Aantal pagina’s: 344

Dit boek wilde ik al een hele tijd lezen nadat ik het in ”De wereld draait door” had gezien en het werd gekozen tot boek van de maand. Wat als social media de wereld over zou nemen en alles transparant zou worden. Dat is waar De cirkel over gaat.
Alles openbaar maken is een eng idee en dit boek heeft me dan ook een aantal keer de kriebels gegeven.

Het begint erg leuk en positief, het bedrijf (waar het allemaal om draait) en het hoofdpersonage (Mae) worden gelijk duidelijk voorgesteld waardoor je er meteen helemaal in zit. Alles lijkt zo geweldig in het begin en ik kreeg er zelfs een beetje een Harry Potter gevoel bij; een nieuw soort wereld waar je graag bij wilt horen maar je weet dat er iets staat te gebeuren dat niet zo rooskleurig is.
Mae is een ”newbie” in het bedrijf maar is natuurlijk meteen al een uitblinker, ze krijgt steeds meer verantwoordelijkheden want ze moet niet alleen met haar werk bezig zijn maar ook haar sociale contacten intensief onderhouden behoort tot de taken.
Je moet wel wat inlevingsvermogen hebben bij dit boek omdat er soms zó overdreven wordt gereageerd dat het een beetje gaat irriteren. Bij Mae gaat het ook allemaal iets te snel; ze komt over als iemand die houdt van haar vrijheid en van haar familie maar er komt een punt in het boek waar ze daar, naar mijn mening, te gemakkelijk afstand van doet.

Ik ging snel door het boek heen, er zijn ook maar drie hoofdstukken waardoor je bijna wordt gedwongen verder te lezen. Ik had soms wel wat moeite met de langdradige omschrijvingen die voorkomen en de humor die wat kinderlijk is.
Eggers brengt met dit boek een zeer duidelijke en verontrustende boodschap over dat je echt aan het denken zet omdat het zo dichtbij de werkelijkheid komt. Het einde is dan ook schokkend.

Achterkant van het boek

Mae Holland kan haar geluk niet op als ze wordt aangenomen bij de Cirkel, het machtigste internetbedrijf ter wereld. De persoonlijke e-mails van de gebruikers, hun sociale media, betalingsverkeer en aankopen zijn met elkaar verbonden door een universeel besturingsprogramma. Het resultaat: iedereen heeft slechts één online identiteit. Een nieuw tijdperk van openheid en gemeenschapszin is aangebroken.

Emotioneel maar doelloos

Waardering: 7.0
Aantal pagina’s: 304

Stoner is één van de opnieuw uitgebrachte boeken van John Williams die in 1994 overleed. Stoner is daarvan de eerste en heeft deze keer wel het grote publiek gehaald. Ik las dit boek op aanraden van een kennis, die mij ervan overtuigde dat het boek niet oubollig is. Na 100 bladzijden begon het me aan te grijpen en vanaf toen kon ik niet meer stoppen met lezen, je krijgt er een bepaald gevoel bij en leeft sterk mee met het hoofdpersonage.

Het verhaal gaat over het leven van William Stoner van begin tot eind, en dan hebben we het over een leven dat eigenlijk totaal niet boeiend is. Het verhaal speelt zich af vanaf eind 19e eeuw wanneer Stoner wordt geboren op het platteland. Stoner is best een intelligente man maar kiest er uiteindelijk voor om Engelse letterkunde te gaan studeren en gaat na zijn studie gelijk lesgeven op diezelfde universiteit. Hierdoor gaat hij voor de veilige keuze en blijft hij op 1 plek hangen. Zijn huwelijk begint vrij rooskleurig maar dat is niet van lange duur. Je gunt Stoner zoveel meer maar alles in zijn leven faalt op een bepaalde manier en hij blinkt nergens in uit.
Aan het einde van het boek moest ik wel even een traantje wegpinken want dan komt het hele verhaal op z’n plaats en geeft het je een hartverscheurend gevoel omdat hij zoveel meer had kunnen bereiken met zijn leven.

Ondanks dat het boek mij (voordat ik het ging lezen) niet perse aansprak ben ik blij het gelezen te hebben. Het is indrukwekkend geschreven maar ik vind wel dat het meer is weggelegd voor de wat oudere generatie.
Je moet het boek in een rap tempo lezen anders zul je, denk ik, niet het gevoel erbij krijgen dat de bedoeling was van John Williams en ga je het waarschijnlijk wegleggen.
Het boek geeft je een treurige boodschap mee die je aan het denken zet, het is sommige mensen niet gegund in het leven.

Achterkant van het boek

William Stoner wordt aan het einde van de negentiende eeuw geboren als zoon van een arme boerenfamilie. Tot groot verdriet van zijn ouders kiest hij voor een carrière als docent Engels. Hij wijdt zijn leven aan de literatuur en aan de liefde – en faalt op beide fronten. Zijn huwelijk met een vrouw uit een gegoede familie vervreemdt hem verder van zijn ouders, zijn carrière verloopt moeizaam en zijn vrouw en dochter keren zich tegen hem. Een nieuwe liefdesrelatie wordt verbroken om een schandaal op de universiteit te voorkomen. Stoner sterft uiteindelijk in anonimiteit, zoals ook zijn hele leven zich in de marge heeft afgespeeld.