Napolitaanse romans – Elena Ferrante

Waardering: 7.5
Aantal pagina’s: 336+480+416+480= 1712

Achterkant van het eerste boek
Deze romans zijn een vierdelige reeks van de Italiaanse schrijfster Elena Ferrante over het leven van twee Napolitaanse meisjes. Zij groeien op in een levendige achterbuurt, vol kleurrijke en gewelddadige personages, maar ook vol armoede en onwetendheid. Maar de meisjes hebben de wil om te slagen in het leven en rijk te worden. Lila is de intelligentste van de twee, maar zij kan wegens haar armoede geen middelbare studies aanvatten. Zij is ongemanierd en onsympathiek, maar straalt een charisma uit waaraan haar vriendin Elena en de jongens van de buurt niet kunnen weerstaan. Elena is het brave meisje, dat wel mag studeren. Maar al vlug wordt duidelijk dat studie en kennis voor een vrouw niet zo belangrijk zijn in het arme zuiden. Vaak gaan de wegen van de twee meisjes uiteen, er zijn heel wat conflicten, maar ze zoeken elkaars vriendschap steeds opnieuw op. Het verhaal wordt verteld door de zestigjarige Elena, die op haar leven terugblikt. Boeiende bildungsroman, met op de achtergrond de geschiedenis van Napels en Italië.

Ik weet niet of jullie het al door hadden maar ik hou echt van boekenreeksen. Door de meerdere boeken en vele pagina’s leer je de personages goed kennen en zit je he-le-maal in het verhaal. Toen ik deze reeks een half jaar geleden zag liggen bij een boekenwinkel stond deze gelijk op mijn to-be-read lijstje. Tenminste… ik bedoel to-be-lislistened want naar deze reeks heb ik geluisterd via Storytel.

Ik heb gemengde gevoelens over deze reeks, ik geef het een 7.5 dus mooi vond ik het zeker. Echter vond ik het soms langdradig… Ik ergerde me daar zo erg aan dat ik de boeken ook periodes versneld heb afgespeeld (x 1.50). Bepaalde dialogen zijn naar mijn inziens te lang en zo tot in de puntjes verteld; dat is natuurlijk knap maar mijn focus was op den duur helemaal weg. Gek als het hoofdpersonage van te voren bijvoorbeeld zegt ”ik kan me niet precies meer herinneren hoe het ging maar ongeveer zo…” en dan ben je vervolgens 17 pagina’s verder! Volgens mij herinner je je het gesprek dan best goed haha. Anyway dat was even mijn negatieve gespuis. Door naar het positieve!

Positief: Het inlevingsvermogen in dit boek is heel hoog en daardoor is het verslavend. Je wilt elke keer weer terug naar die wereld waarin het verhaal wordt verteld door Elena over haar en Lila. Het is een mooi verhaal waar eigenlijk, als ik er nu op terugkijk, vrij weinig gebeurd. Toch pakt het en blijft het boeien omdat het gewoonweg gaat over het leven en vriendschap. Ondanks dat de levens van de 2 vrouwen zo verschillend zijn zoeken ze elkaar steeds weer op. Daarnaast is het geweldig om te lezen over hoe het leven voor de vrouwen was in Napels/Italië in de jaren 50. Het vierde boek vond ik het mooist omdat daar het meeste in gebeurd en de vrouwen dan volwassen zijn en terugkijken op het leven.

Conclusie: Ondanks dat het zo een mooi en pakkend verhaal is was ik stiekem wel blij dat ik klaar was met de reeks. Na deze boeken was ik echt weer eens even toe aan wat ACTIE! Als je echt een roman-fan bent en van details houdt dan is deze reeks zeker iets voor jou! Hou je koppie er wel bij want de vele personages kunnen nog wel eens verwarrend zijn.