Waardering: 7
Aantal pagina’s: 552

Achterkant van het boek
De schrijver neemt zijn intrek in het illustere maar in verval geraakte Grand Hotel Europa om te overdenken waar het is misgegaan met Clio, op wie hij in Genua verliefd is geworden en met wie hij in Venetië is gaan wonen. Hij reconstrueert het meeslepende verhaal van liefde in tijden van massatoerisme, van hun reizen naar Malta, Palmaria, Portovenere en de Cinque Terre en hun spannende zoektocht naar het laatste schilderij van Caravaggio. Intussen vat hij een fascinatie op voor de mysteries van Grand Hotel Europa en raakt hij steeds meer betrokken bij het wedervaren van de memorabele personages die het bevolken en die uit een eleganter tijdperk lijken te stammen, terwijl de globalisering ook op die schijnbaar in de tijd gestolde plek om zich heen begint te grijpen.

Ik zag er al een tijdje tegenop om een review te schrijven over dit boek. Niet dat ik reviews móet schrijven natuurlijk, ik doe het immers omdat ik het leuk vind. Ik zag er vooral tegenop omdat veel mensen zo lovend zijn over Grand Hotel Europa. Het is zeker wel een goed boek en ik begrijp waarom het genomineerd is voor de Libris Literatuurprijs 2019 want Ilja Leonard Pfeijffer zet immers zinnen op papier waar je bijna van achterover slaat. Echter heb ik mezelf door Grand Hotel Europa heen moeten worstelen want ik vond het vaak gewoonweg te…
Te langdradig, te veel opsommingen, te uitgebreid, te sterke mening, te lange beschrijvingen etc. Waardoor ik soms het idee had dat ik een soort scriptie aan het lezen was.

Het onderwerp van deze ”scriptie” vond ik wel erg tof; massatoerisme. Ik probeer zelf zo vaak mogelijk de toerist uit te hangen omdat ik erg van reizen houd. In dit boek wordt diep ingegaan op dit onderwerp en zet je vaak aan het denken of je hebt van die momentjes: aah ja, inderdaad!
De hoofdrolspeler is Ilja Leonard Pfeijffer himself, beetje zelfzuchtig toch? Misschien juist knap maar of hij dit allemaal zelf heeft meegemaakt is nog maar de vraag. Hij boort de massatoerisme helemaal de grond in met zijn uitgebreide, super moeilijke en overdreven lange zinnen, terwijl hij ondertussen zelf een toerist is… Wie weet was het juist de bedoeling om zichzelf zo neer te zetten maar ik ergerde me er best wel aan.
Positief: Er zit veel humor in en het blijft een beetje speels omdat je switcht tussen heden en verleden. Je hebt soms het gevoel dat je meerdere verhalen aan het lezen bent. Toch presteert Ilja het alles goed aan elkaar te knopen, dat vond ik echt heel knap. Vooral de laatste paar zinnen, dat alles op z’n plaats valt; petje af!

Anyway, ik ga deze review ook maar niet te langdradig maken, maar ik wilde nog wel even een zin uit het boek neerzetten zodat je weet waar je aan begint wanneer je het van plan bent te gaan lezen:
”De buitenproportioneel grote klokkentoren van rode baksteen met een witte marmeren omgang en een groen puntdak bracht met zijn asymmetrische plaatsing een belachelijk contrapunt aan in de rationele paradeerbare ruimte dat juist vanwege het feit dat het concessieloos gewaagd en overdreven was effectief en elegant” blablablabla. (even gestolen uit een review van bol.com, moest er zo om lachen).
Dit is typisch zo’n boek: you hate it or you love it!

Het bericht Grand Hotel Europa – Ilja Leonard Pfeijffer verscheen eerst op Zijleestvoorjou.