Waardering: 7
Aantal pagina’s: 552

Achterkant van het boek
De schrijver neemt zijn intrek in het illustere maar in verval geraakte Grand Hotel Europa om te overdenken waar het is misgegaan met Clio, op wie hij in Genua verliefd is geworden en met wie hij in Venetië is gaan wonen. Hij reconstrueert het meeslepende verhaal van liefde in tijden van massatoerisme, van hun reizen naar Malta, Palmaria, Portovenere en de Cinque Terre en hun spannende zoektocht naar het laatste schilderij van Caravaggio. Intussen vat hij een fascinatie op voor de mysteries van Grand Hotel Europa en raakt hij steeds meer betrokken bij het wedervaren van de memorabele personages die het bevolken en die uit een eleganter tijdperk lijken te stammen, terwijl de globalisering ook op die schijnbaar in de tijd gestolde plek om zich heen begint te grijpen.

Ik zag er al een tijdje tegenop om een review te schrijven over dit boek. Niet dat ik reviews móet schrijven natuurlijk, ik doe het immers omdat ik het leuk vind. Ik zag er vooral tegenop omdat veel mensen zo lovend zijn over Grand Hotel Europa. Het is zeker wel een goed boek en ik begrijp waarom het genomineerd is voor de Libris Literatuurprijs 2019 want Ilja Leonard Pfeijffer zet immers zinnen op papier waar je bijna van achterover slaat. Echter heb ik mezelf door Grand Hotel Europa heen moeten worstelen want ik vond het vaak gewoonweg te…
Te langdradig, te veel opsommingen, te uitgebreid, te sterke mening, te lange beschrijvingen etc. Waardoor ik soms het idee had dat ik een soort scriptie aan het lezen was.

Het onderwerp van deze ”scriptie” vond ik wel erg tof; massatoerisme. Ik probeer zelf zo vaak mogelijk de toerist uit te hangen omdat ik erg van reizen houd. In dit boek wordt diep ingegaan op dit onderwerp en zet je vaak aan het denken of je hebt van die momentjes: aah ja, inderdaad!
De hoofdrolspeler is Ilja Leonard Pfeijffer himself, beetje zelfzuchtig toch? Misschien juist knap maar of hij dit allemaal zelf heeft meegemaakt is nog maar de vraag. Hij boort de massatoerisme helemaal de grond in met zijn uitgebreide, super moeilijke en overdreven lange zinnen, terwijl hij ondertussen zelf een toerist is… Wie weet was het juist de bedoeling om zichzelf zo neer te zetten maar ik ergerde me er best wel aan.
Positief: Er zit veel humor in en het blijft een beetje speels omdat je switcht tussen heden en verleden. Je hebt soms het gevoel dat je meerdere verhalen aan het lezen bent. Toch presteert Ilja het alles goed aan elkaar te knopen, dat vond ik echt heel knap. Vooral de laatste paar zinnen, dat alles op z’n plaats valt; petje af!

Anyway, ik ga deze review ook maar niet te langdradig maken, maar ik wilde nog wel even een zin uit het boek neerzetten zodat je weet waar je aan begint wanneer je het van plan bent te gaan lezen:
”De buitenproportioneel grote klokkentoren van rode baksteen met een witte marmeren omgang en een groen puntdak bracht met zijn asymmetrische plaatsing een belachelijk contrapunt aan in de rationele paradeerbare ruimte dat juist vanwege het feit dat het concessieloos gewaagd en overdreven was effectief en elegant” blablablabla. (even gestolen uit een review van bol.com, moest er zo om lachen).
Dit is typisch zo’n boek: you hate it or you love it!

Het bericht Grand Hotel Europa – Ilja Leonard Pfeijffer verscheen eerst op Zijleestvoorjou.

Waardering: 9
Aantal pagina’s: 552

Achterkant van het boek
Nazi-Duitsland, 1939. Liesel is negen jaar oud wanneer zij en haar broertje Werner naar een pleeggezin worden gebracht. Werner sterft onderweg en Liesel komt alleen aan bij het oudere echtpaar Hubermann. Als ze bij het graf van haar broer een zwart boekje vindt, het zogenaamde Doodgravershandboek, begint haar liefdesaffaire met boeken en woorden. Liesel leert met hulp van haar pleegvader lezen en al spoedig steelt ze boeken uit de boekverbrandingen van de nazi’s, uit bibliotheken; overal waar er ook maar boeken te vinden zijn. Maar dit zijn gevaarlijke tijden…

Dit boek is echt fantastisch mooi!!! Ondanks dat er zo ontzettend veel boeken zijn die gaan over de tweede wereldoorlog heeft Zusak het voor elkaar weten te krijgen er toch nog een extra originele twist aan te geven. Het verhaal wordt namelijk verteld door de Dood himself. Klinkt best crue en in het begin moest ik hier echt aan wennen maar uiteindelijk weet de dood een heel goed en heel mooi verhaal in elkaar te zetten. Ik had uiteindelijk zelfs sympathie voor de Dood.
Ook dit verhaal over de oorlog is aangrijpend en je leeft op de een of andere manier extra met de personages mee door de manier van vertellen. Het boek bevat ook tekeningetjes waardoor je je nog meer verbonden voelt. Daarnaast houd Liesel erg veel van lezen, net als ik. Echter moet zij een stuk meer moeite doen voor haar ”hobby” in de tijd van oorlog en het verliezen van dierbaren.

Daar de Dood het verhaal verteld in verleden tijd komen er vaak al dingen naar boven die in de toekomst nog gaan gebeuren. Hierdoor weet je bijvoorbeeld als dat er iemand daadwerkelijk dood gaat, wanneer en hoe blijft nog wel onduidelijk. Ondanks dat je dit al weet wil je verder lezen en is het einde alsnog hartverscheurend. Het is een verhaal dat je bijblijft met prachtige personages.
Ik wil er nog wel verder over vertellen maar je moet het zelf gelezen hebben om het echt te begrijpen. Waarom dan geen 10? Omdat het even inkomen is en het soms net 1 of 2 pagina’s te langdradig is.
Lees het vooral het einde en als het even kan het hele boek lekker thuis en in stilte zodat je eventueel met een gerust hart een traantje zou kunnen laten.

Het is hoe dan ook een briljant boekt dat een liefhebber voor lezen in zijn of haar boekenkast zou moeten hebben staan. Het boek is ook verfilmd, de verfilming schijnt erg goed te zijn! Ik wilde echter eerst het boek lezen dus ik hoop ook snel de film te kunnen bekijken.

Het bericht De boekendief – Markus Zusak verscheen eerst op Zijleestvoorjou.